Όταν έχεις όνειρα στη ζωή σου θα πρέπει να τα κυνηγάς. Αλλιώς είσαι καταδικασμένος να σε κυνηγούν αυτά. Γιατί δεν πρόκειται να ξεφύγεις απ’ αυτά, ούτως ή άλλως θα κοιμηθείς κάποια στιγμή, δε θα κοιμηθείς? Τι θα τους πεις δηλαδή? Φύγετε, θέλω να δω ειδήσεις? Δεν παίζει, θα ‘ρθουν κρυφά και θα σου κάνουν τον ύπνο μετρό της Νέας Υόρκης…

Έτσι κι εγώ αποφάσισα να κάνω ένα ακόμα βήμα. Παρατάω το καθηγητιλίκι (προς το παρόν) και πάω (κατά τα φαινόμενα) να αρθρογραφώ σε περιοδικό. Η αλήθεια είναι ότι αγνοούσα την παρουσία του συγκεκριμένου περιοδικού, όπως κι άλλοι δέκα εκατομμύρια συμπολίτες μου, αλλά η πρόταση που μου έγινε χτες κι  ήταν πέρα για πέρα τιμητική!

-         Να ρθω να γράφω?

-         Και δεν έρχεσαι? Σάμπως θα σε διαβάζει κανένας?

Το μόνο που με δυσκολεύει λίγο είναι ότι πρέπει να ξεκινήσω να γράφω λιγάκι σοβαρά. Μπορώ φυσικά (προς το παρόν με κάποια μικρή αλλά τόσο σημαντική υποστήριξη) αλλά πού θα πάει, θα τελειοποιηθώ…

Πχ: "Οι Η.Π.Α. ανεξαρτητοποίησαν το Κόσσοβο από μόνοι τους. Τώρα λένε πως πρέπει να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ επειδή κινδυνεύει να γίνει θύμα του κακού παραδείγματος που έδωσε το Κόσσοβο. Παίρνεις ή δεν παίρνεις μια ντιβανοκασέλα να τους τη φορέσεις κολάρο να κυκλοφορούν σαν αόμματοι?"

Ιδού, εκεί έγκειται το πρόβλημα. Με το που πάω να γράψω σοβαρά, μου βγαίνει το άχτι. Πχ "τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό. (μέχρι εδώ καλά τα πάω). Η κυβέρνηση αφού ευχαρίστησε τα κόμματα, είπε όχι, δε θέλει δημοψήφισμα. (στρώνω σιγά- σιγά). Γιατί, όπως δήλωσαν ο λαός αγαπάει τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης και φτιάχνεται μ’ αυτές. Ποιες άλλες μεταρρυθμίσεις κυκλοφορούν σε DVD σ’ όλα τα περίπτερα?"

Όχι, όχι, μακριά απ’ το πολιτικό ρεπορτάζ. Θα το ρίξω σε πιο «τρυφερές» ειδήσεις. Πάντα προσπαθώντας να γράψω σοβαρά…

"7 στα 10 σύγχρονα ζευγάρια χωρίζουν. Κυριότερη αιτία των διαζυγίων αυτών είναι καταρχάς ότι παντρεύονται. Και δεν είναι αυτό το πρόβλημα, το κράτος έχει προνοήσει για τα πάντα, βοηθώντας τα ζευγάρια αυτά μετά το διαζύγιο, λύνοντας όμως μόνο κατά 70% το πρόβλημα. Με το άλλο 30% τι θα γίνει που δε χωρίζουν με τίποτα?"

Ή  στα κουτσομπολίστικα να παίρνω συνεντεύξεις από καρδιάς από ηθοποιούς και τραγουδίστριες παντρεμένες με παιδιά, "κοινωνικότατες", αλλά κατά τ’ άλλα αξιαγάπητες?

-         Είσαι ερωτευμένη αυτό τον καιρό?

-         Αφού ξέρεις δε μιλάω ποτέ για τα προσωπικά μου…

-         Και αυτός ο δίμετρος που πηγαινοφέρνεις στα μπουζουκτσίδικα?

-         Είναι ένας καλός φίλος. Ξέρεις δεν έχω ξεπεράσει ακόμα τον πρώην άντρα μου και με βοηθάει να τον ξεπεράσω…καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να τον ξεπεράσουμε μαζί δηλαδή…αυτός είναι φίλος…

-         Κι όταν τον ξεπεράσεις, θα μείνεις με το δίμετρο?

-         Αν τον ξεπεράσω όχι, τα ρεκόρ εξάλλου είναι για να σπάνε…

Κοιτάξτε κάτω-κάτω την εφημερίδα…

Ήταν μια κατσίκα που από μικρή ήταν ανοιχτός χαρακτήρας. Δεν είχε αφήσει αρσενικό για αρσενικό κατσίκι, αλλά ποτέ δεν ένοιωθε ικανοποιημένη, και μοιραία σε μια φάση της ζωής της,  το έριξε στα κριάρια…

Αλλά και τα κριάρια έχουν ψυχή όμως και σε κάποια φάση, απηυδήσανε!

-         Φτάνει! Θα με ξεζουμίσεις! Δε θέλω άλλο! Λυσσάρα!

-         Από τώρα? Ούτε ο ήλιος δεν ανέτειλε ακόμη! Δεν είσαι κριάρι εσύ καμάρι μου! Η αγελαδίτσα της ΦΑΓΕ είσαι!

-         Λέγε ο,τι θες, εγώ δεν αντέχω άλλο, ΚΑΙ ΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΚΑΤΩ! ΑΝΩΜΑΛΑΡΑ!

Έτσι η κατσικούλα, απογοητευμένη όπως ήτανε, το φιλοσόφησε το πράγμα. Η μάνα της έλεγε ότι τα αρσενικά όλη την ίδια μούρη έχουνε, γι’ αυτό ίσως όλο το βοσκοτόπι της αποκαλούσε «κόρη μου». Έτσι, είπε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της κι αλλού…

Ο λύκος παραφύλαγε το βράδυ. Μοναδική ευκαιρία, τώρα που όλα τα κατσικάκια κοιμούνται του καλού καιρού. Ο κρητικός βοσκός από την ατέλειωτη τσικουδιά ένοιωθε πως γυρίζει γύρω απ’ το μουστάκι του.  Μόνο η κατσικούλα ήταν ξύπνια, που είχε ……… αϋπνίες.

-         Σε πέτυχα ξύπνιο, μικρό κατσικάκι! Θα σε φάω τώρα!

-         Καλά, ηρέμησε λίγο, πώς κάνεις έτσι, καλά πόσο καιρό έχεις να……πηδήξεις (…τη μάντρα και να μπεις στο βοσκοτόπι)?

-         Ο καιρός γαρ εγγύς κούκλα μου! Βγάλε το κουδούνι να σε φάω!

-         Δε γίνεται! Μ’ αυτό μετράω τις φορές!

-         Και πώς θα γίνει τώρα?

-         Είσαι κι ερασιτέχνης. Κάτσε να σου δείξω!

Ο λύκος μπορεί να μην την έφαγε τελικά, αλλά του βγήκε σε καλό καθώς στο τέλος, πήρε το τηλέφωνό της. Ο κρητικός βοσκός απολύθηκε και στη θέση του προσλήφθηκε ένας Ρουμάνος. Ο λύκος εξαφανίστηκε και η κατσίκα έπεσε σε μελαγχολία από έρωτα, κι έγινε αλκοολική…

Ο Ρουμάνος, που την είχε υπ’ ευθύνη του, έφτασε στο αμήν!

-         Σταμάτα να πίνεις πια! Θα χάσω τη δουλειά μου! Καλά δε φοβάσαι ότι αν ζαλιστείς μπορείς να πέσεις στο στόμα του λύκου?

-         Ναι…ναι…πες μου…κι άλλα…και τι θα μου κάνει ακριβώς? (γκλου γκλου γκλου)

-         Θα σε φάει! Τι θες να σου κάνει δηλαδή? Πήλινγκ?

-         Και μετάαααα? (γκλου γκλου γκλου)

-         Θα σου έρθει από πίσω και θα σου δώσει μια δαγκανιά! Κάτσε να σου δείξω πώς, για να δεις πόσο κινδυνεύεις!

Εκεί ήρθε η αστυνομία. Βρήκε το Ρουμάνο πίσω απ’ την κατσίκα η οποία κρατούσε ένα μπουκάλι τσικουδιά. Ο άμοιρος προσπάθησε να αποδείξει πώς δεν είναι ελέφαντας. Η κατσίκα το επιβεβαίωσε πως δεν είναι ελέφαντας καθώς κατέθεσε πως το χε κάνει και με ελέφαντα κι ήτανε αλλιώς αλλά η κατάθεσή της δε μέτρησε λόγω μέθης…

Όλα φυσικά πέσανε πάνω στο μετανάστη. Κανείς δεν τον υπερασπίστηκε. Και τον γράψανε οι εφημερίδες πρωτοσέλιδο, βλέποντας το γεγονός μόνο από την πλευρά της Ελληνίδας κατσίκας…

Στο τέλος η κατσίκα ξαναβρήκε το λύκο και ζήσανε στη φάρμα. Το κριάρι αχρηστεύτηκε από την υπερχρήση, άλλαξε σελίδα στη ζωή του, και αφού ανέμισε με χάρη τα κέρατά του δω και κει, τα φτιαξε με τον Κρητικό βοσκό. Η αγελαδίτσα της ΦΑΓΕ πήρε μεταγραφή στη ΔΕΛΤΑ, κι ο Ρουμάνος αηδιασμένος από την ρατσιστική ελληνική δικαιοσύνη, έφυγε για την Αφρική όπου βρήκε μια καμηλοπάρδαλη κι έφτιαξε τη ζωή του…

Το ότι δεν έχω ίντερνετ αυτές τις μέρες, δε σημαίνει ότι δε συνεχίζω να ζω στον κόσμο μου. Ναι! Το ομολογώ. Έχω δει ΤV λίγο πάνω από το κανονικό. Και μ' έβαλε σ' έναν κόσμο που θα ήθελα να ζήσω, όμως δεν τα έχω καταφέρει δυστυχώς μέχρι στιγμής. Σκάνδαλα, κερατώματα, ροζ ιστορίες, πολιτικά σκάνδαλα εκετομμυρίων ευρώ, σεξ, μίζες, εξώγαμα...

Και τους παρακολούθησα, οι μισοί να θάβουν τους άλλους μισούς από την τηλεόραση. “Ωραίο συναίσθημα!” σκέφτηκα, “και μοντέρνο!”. Κι εμείς οι μαλάκες καθόμαστε και θάβουμε πίσω από την πλάτη, σαν τον παλιό καλό καιρό...

Και κάνω διάφορες σκέψεις, έτσι για να περνά η ώρα...

Ο Ζαχόπουλος άκουσα συνέρχεται σιγά-σιγά. Ελπίζω το κρεβάτι του στον 5ο όροφο του νοσοκομείου να μη βλέπει παράθυρο...

Ο Τριανταφυλλόπουλος σοκαρίστηκε με τις γυμνές φωτογραφίες του Ζαχόπουλου στο “Πρώτο Θέμα”. Η γυναίκα του δε, όπως είπε, κοκκίνησε βλέποντας τις. Ευτυχώς δηλαδή πριν δέκα χρόνια που είχε βάλει ο ίδιος βίντεο τον Κορκολή στην εκπομπή του, εκείνη δεν είχε γεννηθεί ακόμα...

Το Υπουργείο πολιτισμού είναι ανίκανο και δε ξέρει πώς να απαντήσει στις επιθέσεις και στους χαρακτηρισμούς που δέχεται απ' όλες τις πλευρές. Είναι λογικό να μη ξέρει από χαρακτηρισμούς. Εξάλλου εδώ και τέσσερα χρόνια μόνο αποχαρακτηρισμούς κάνει...

Η γυναίκα του Πασχάλη, επί έξι μήνες προσπαθούσε να μας πείσει ότι το παιδί δεν είναι του άντρα της. Μετά το τεστ και την αποκάλυψη περιμένουμε νέα εκστρατεία από μέρους της, ότι μπορεί μεν το παιδί να ναι δικό του, αλλά δεν του μοιάζει!

Η γυναίκα του Πασχάλη, υποψήφια βουλευτής της ΝΔ το 2007, είπε πως το παιδί δεν ήταν του άντρα της και την άλλη την έβγαζε τρελλή. Τελικά το παιδί είναι του άντρα της και η άλλη δεν είναι τρελλή. Έχει δηλαδή όλα τα φόντα να διαδεχτεί το Ζαχόπουλο!

Ο Καραμανλής, λένε, είχε τυφλή εμπιστοσύνη στο Ζαχόπουλο. Φαίνεται είχε δει τις φωτογραφίες που ήτανε ο δεύτερος γυμνός, αλλίως το “τυφλή” δεν εξηγείται...

Πήγε, σαβουρώθηκε, γκρεμοτσακίστηκε, βγήκαν όλα στη φόρα, δημιούργησε πρόβλημα, τον πήρανε και τα κανάλια, νασου κι οι γυμνές φωτογραφίες...δεν ήξερε, δε ρώταγε? Ο άλλος βγήκε, είπε “στιγμιαίο λάθος” και καθάρισε!

Πάντως, κι ας λένε οι κακεντρεχείς, ο Ζαχόπουλος έδωσε ένα τέλος στην ιστορία που θα ζήλευαν ακόμα κι οι ιππότες στο μεσαίωνα. Ο Σαίξπηρ μόνο, αυτός ο αξεπέραστος δημιουργός, κατάφερε να αγγίξει λίγο απ' την απολυτότητα των τόσων πολλών συναισθημάτων που κρεμιόντουσαν σα μορταδέλες μέσα στο υπουργείο πολιτισμού. Μόνο με τα λόγια ενός Ρωμαίου και μιας Ιουλιέτας μπορεί να δοθεί κάπως το μεγαλείο του έρωτα που βίωσαν εκεί τα δύο πιτσουνάκια, προσαρμοσμένο πάντα στη σύγχρονη πραγματικότητα...

• Ρωμαίο! Ρωμαίο! Γιατί να σαι ο Ρωμαίος? (γενικέ γραμματέα! Γενικέ γραμματέα! Γιατί να σαι ο γενικός γραμματέας?)

• Γιατί ξέρω τον Καραμανλή μωρή ηλίθια! (διαχρονική απάντηση...)

Καλημέρα σας...

Πάντα μ' αρέσανε τα ρίσκα. Αλλά επίσης δε μ' αρέσει να χρωστάω κιόλας. Αυτά τα δυο χαρακτηριστικά όμως είναι ασύμβατα.

Γιατί, αν το ρίσκο δεν είναι συναισθηματικού τύπου, σημαίνει κυρίως χρήματα. Γιατί εξάλλου τι άλλο να ρισκάρεις? Μανταλάκια? Ή τυρόπιτες?

Έτσι λοιπόν, αν είσαι του ρίσκου, και ταυτόχρονα το φοβάσαι και λίγο, μοιάζεις με τον τύπο που χωρίζει τη δικιά του, ανοίγει την πόρτα να φύγει αλλά κάτι τον κρατάει πίσω. Δεν είναι οι τύψεις αυτές, αλλά το δάχτυλό του που έχει σφηνώσει στην εξώπορτα που η τύπισσα βάρεσε με θυμό φωνάζοντας “Άει σιχτίρ ηλίθιε!”. Άρα στο τέλος ο τύπος δεν έμεινε μόνο χωρίς γκόμενα, αλλά και χωρίς δάχτυλο. Αυτό λέγεται αλλιώς και ως “το ρίσκο του Πασχάλη”.

Όταν θέλουν να σου κάνουν πρόταση για ρίσκο, πρέπει να ξέρουν πότε θα σε πετύχουν. Το πρωί είναι αδύνατο. Γιατί αν δεν έχεις πάρει την καφείνη σου σωστά, υπάρχει πιθανότητα ο άλλος που θα σου ρθει με το πακέτο των προτάσεων του, όχι μόνο να μη γίνει δεκτός αυτός και το πακέτο του, αλλά παίζει η πιθανότητα να το φορέσει και καπέλο.

Η καλύτερη ώρα είναι μετά το φαγητό. Εκεί σε βρίσκουνε ναρκωμένο και μπαιλντισμένο. Το πιο σημαντικό όμως είναι δε, ότι σε πολλές ερωτήσεις αντί για σένα απαντάει το κοτόπουλο που μόλις έχεις καταβροχθίσει κι έχει εκδικητικές τάσεις.

Έτσι με βρήκανε και μένα...

• Είσαι να ανοίξουμε μια επιχείρηση μαζί?

• Αν βρήκες καλό άλλοθι...

• ξεκόλλα ρε, να φτιάξουμε μια επιχείρηση! Συνεταιράκια!

• Και τι να πουλάμε ρε καημένε? Τράπουλες? Ή βίους Αγίων?

• Όχι ρε! Κάτι που το κατέχουμε! ********* (να μην το ματιάσω)

• και πόσο πάει το μαλλί?

• 250.000 ευρώ! Δηλαδή...τίποτα!!!

• το “τίποτα” ως απάντηση αντιστοιχει στην ερώτηση “Τι είναι ο άνθρωπος”. Στην απάντηση “250,000 ευρώ” αντιστοιχεί μια άλλη ερώτηση! “πόσο μαλάκας είσαι”!

• Θα πάρουμε δάνειο βρε συ! Μπλα μπλα μπλα μπλα θα τα κονομήσουμε μπλα μπλα μπλα 2.000 ευρώ το μήνα μπλα μπλα μπλα μπλα έτοιμο το μαγαζί μπλα μπλα μπλα! (σαν τη διαφήμιση, άκουγα μόνο ο,τι χρειαζότανε)

• και δεν το κάνουμε ρε φίλε? Ούτως ή άλλως πιο κάτω δε γίνεται! Κο!

• Ωραία! Βάζουμε μπρος!

• Εννοείται! Κο Κο! Γουστάρω! Κο Κο Κο Κο Κο Κο Κο.....

(όταν μίλησε το κοτόπουλο...)

Δε θέλω εγώ παινέματα, παρηγοριές και ψέμματα…

Δε θέλω να απογίνω, ούτε σοφός να γίνω…

Δε θέλω ωραία βλέμματα και στη Γλυφάδα γεύματα…

Celebrity να γίνω, να μοιάζω με εξωγήινο…

Δε θέλω μπριζολάκια, μισώ τα συκωτάκια

Δεν τρώω σαν το κλεφτόπουλο όλο μπούτι κοτόπουλο

Θέλω η Καλομοίρα, μέσα από τα κεράκια

να βγαίνει από την τούρτα μου, να σκάσει  ο Σαββόπουλος!

Χρόνια (μου) πολλά λοιπόν!!!

27 και να καίνε……..!!!!!!!!!!!!!!

Γύρισα κι εγώ…

Κάποιος μου ‘πε ότι  οι διακοπές περάσανε…

Από μένα πάντως όχι…(να ψάξει άλλού!)

Ήταν καλή η βόλτα καθώς εντρύφησα στα άδυτα της δυτικής Ελλάδας…

Κι ήταν καλά! Αν εξαιρέσει κανείς ότι στο δρόμο Αντιρρίου- Άρτας λόγω του στενού δρόμου ο οποίος ήταν κι όλο στροφές, δε χωράς όχι για προσπέραση, ούτε να βήξεις  δεν μπορείς καθώς σου κάνουν παρατήρηση από το αντίθετο ρεύμα, κατά τ’ άλλα ήταν καλά. Κι έτσι για πάνω από 250 χλμ αναγκάζεσαι να πηγαίνεις σε ρυθμούς τροχόσπιτου. Όμως ήταν καλά.

Αν εξαιρέσει κανείς πως η Corfu απ’ τα πολλά αυτοκίνητα θα έπρεπε να λέγεται Carfu, ήταν καλά. Το ότι για να κάτσεις φυσικά για καφέ στο Λιστόν  έπρεπε να κάνεις αίτηση στην Ιόνιο Ακαδημία, κατά τ’ άλλα ήταν καλά. Το ότι για να καταφέρεις  να κάτσεις σε μια παραλία έπρεπε να πεις 32 μπαρντόν  και να πατήσεις 518 γάμπες, σπλήνες κι ο,τι άλλο ανάλογα με το ύψος, το πλάτος και το εκτόπισμα του πτώματος που κειτόταν κάτω απ’ την παραλία, επίσης είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αλλά ήταν καλά.

Κι αν εξαιρέσει κανείς ότι το σπίτι που έκλεισε ένας φίλος ντόπιος για να μείνω έμοιαζε με IGLOO, καθώς ήταν τόσο μικρό που κάθε που κοιμόμουνα οι γείτονες νόμιζαν ότι κάνω ηλιοθεραπεία από τη μέση και κάτω, ήταν καλά.

Κι αν εξαιρέσει κανείς και τη μουρμούρα που δεχόμουνα όποτε βγαίναμε με τρυφερές παρουσίες…

-         Μην τρέχεις Γιώργο!

-         Μα δεν τρέχω, δε βλέπεις? Κάθομαι.

-         Μην πατάς το γκάζι!

-         Μα γι’ αυτό είναι το γκάζι, για να το πατάω. Τι να το κάνω? Να του στέλνω φιλάκια?

Κατά τ’ άλλα ήταν καλά…

Κι αν εξαιρέσει κανείς ότι στο γυρισμό από Κέρκυρα σε Κυλλήνη έχασα τον κεντρικό δρόμο (αφού πάνω του ήμουνα, πώς διάολο…) κι ότι ανέβαινα και κατέβαινα ποτάμια και ραχούλες περισσότερες απ’ τους Σουλιώτες όταν τους κυνηγούσαν οι  Τούρκοι, κατά τ’ άλλα ήταν καλά.

Κι ότι από Κυλλήνη προς το χωριό που απέχει μόλις 50 κάτι χλμ, πάλι έχασα το δρόμο και βράδιασε μέχρι να φτάσω κι αφού κατέληξα να το ψάχνω στις χαρτορίχτρες, κατά τ’ άλλα ήταν καλά.

Κι αν εξαιρέσει κανείς ότι κει πάνω παραθέριζαν οι γονείς μου που είχα να τους δω από Ιούνη και είχαν μαζέψει υλικό διμήνου και πάνω για γκρίνια και τσιρίδες, κατά  τ’ άλλα ήταν καλά.

Κι αν εξαιρέσει κανείς ότι οι παλιοί μου φίλοι κει πάνω που έχουν παντρευτεί πια και σκάγανε μύτη ο καθένας με κανά-δυο μυξιάρικα και φώναζαν στ’ αυτιά μου, κλαίγανε, χανόντουσαν στο χωριό και τα ψάχναμε, κάνανε τούμπες δεξιά κι αριστερά μου, με τραβάγανε και γκαρίζανε οι γονείς τους, κατά τ’ άλλα ήταν καλά.

Αυτές ήταν οι διακοπές μου…κι ήταν καλά…τι καλά δηλαδή????

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ!!!!!!!(ουφ)

Είμαι έτοιμος νομίζω για τη μεγάλη απόδραση…μια πρώτη γεύση πήρα, κι ήταν ιδανική…

Εξοπλισμένος με τα τελειότερα μέσα πια, νομίζω είμαι έτοιμος να λύσω τα δεσμά μου κάνοντας ένα ακόμη βήμα προς την ελευθερία ή καλύτερα προς την ασυδοσία…

Φορώντας την τελευταία λέξη της μόδας (είδε τον εαυτό της πάνω μου και πέθανε) έχοντας το ψαροντούφεκο στη θήκη (μην εκπυρσοκροτήσει στα καλά καθούμενα) είμαι έτοιμος για τις επόμενες σπασμωδικές κινήσεις μου που θα τις βαφτίζω  «διακοπές».

Δε θα διαφέρουν σε τίποτα οι μέρες που θα ‘ρθουν απ’ αυτές που πέρασαν. Το φόντο μόνο θα αλλάξει. Οι χαζομάρες δε θα γίνονται πια στο κέντρο της Αθήνας, αλλά σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο…

Αλλά οι χαζομάρες είναι μια χειμωνιάτικη έκφραση των εκατέρωθεν πράξεων πανηλήθιας αβρότητας που ξεκινούν από έναν και τα αποτελέσματα εκτοξεύονται σ’ όσους τύχει να περπατάνε στο ίδιο πεζοδρόμιο οι οποίοι κατεβάζουν ένα σωρό καντήλια όλων των γούστων και των θρησκευτικών ρευμάτων.

Στη διάρκεια των διακοπών παίρνουν άλλο σχήμα κι άλλη μορφή και μπορούν να ονομαστούν «απροσεξίες». Οι γύρω απλά χαμογελάνε στο απρόοπτο που άλλαξε λίγο το ρουν των διακοπών τους και το χαρακτηρίζουν «ανάμνηση». Το μαλακηστήρι όμως μένει μαλακηστήρι και στις δυο περιπτώσεις…

Η Τετάρτη ήδη έχει σημάνει ως η μέρα αναχώρησης. Συγκινητικές στιγμές πρόκειται να εξελιχτούν. Φίλοι και συγγενείς όλων των διαστάσεων θα αποχαιρετήσουν το μικρό εκπρόσωπό τους που θα περάσει από το στάδιο των συνεχών χειμωνιάτικων εγκεφαλικών «διακοπών», στις «διακοπές» όλου του σώματος, ώσπου να έρθει το τελικό στάδιο της εκλεπτυσμένης αποχαύνωσης, δηλαδή  της ξεκούρασης…

Θα εξελιχτούν συγκινητικές στιγμές στον αποχαιρετισμό Κοινώς θα κλάψουνε μανούλες. Κάπου η χαρμολύπη τους  με συνεπήρε και μένα αλλά για λίγο…

-         καλά μην κάνετε έτσι, θα κάτσω Αθήνα!

-         Ε αυτό είναι χοντρό! Δε βλέπεις ότι σε έχουμε κάνει θεό για να ξεκουμπιστείς?...

Φεύγω λοιπόν σαν ένας μικρός θεός (ακούγοντας καντήλια). Δανείζομαι τους τάρανδους από τον Άγιο-Βασίλη (κοινώς παίρνω το αμαξάκι) και πάω γι’ άλλες πολιτείες όπου θα με υποδεχτούν και θα με αγκαλιάσουν (μέχρι να με γνωρίσουν καλύτερα…)

Τελικά γι’ αυτό οι διακοπές δεν είναι τελικά πολλές μέρες. Είναι κάτι σαν αυτοπροστασία. Προτού σε γνωρίζουν καλά τους την κάνεις. Και μένεις στο μυαλό τους ως κάτι δροσιστικό, ως κάτι παγωμένο και πολύ γλυκό. Άσχετα αν η ημερομηνία λήξης σου έχει περάσει προ πολλού…

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!!!!

ΤΑ ΛΕΜΕ ΣΕ…ΑΝΟΙΧΤΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ!!!!!!!!!!!

Τρέμω. Τραντάζομαι στον ύπνο μου και σηκώνομαι ιδρωμένος. Ήχοι και φωνές, γέλια να ακούγονται από κάπου τρυπώντας τα’ αυτιά μου. Νοιώθω ότι απόψε δεν είμαι μόνος μου…

Ποτέ δεν ήμουν υπέρ του καθεστώτος. Αλλά δεν έκανα και τίποτα να τ’ αλλάξω. Ποιος με παρακολουθεί λοιπόν…ποια καταστροφή μπορεί να προκαλέσει ο ύπνος μου…

«Μάλλον γίνομαι υπερβολικός» σκέφτηκα. Προσπαθώ να ξανακοιμηθώ. Αλλά οι φωνές δυναμώνουν! Τα γέλια κι αυτά ακούγονται πιο δυνατά! Τρομοκρατημένος σηκώνομαι από το κρεβάτι! Όλα αυτά που διάβαζα, όλα αυτά που γράφανε τελικά είναι αλήθεια? Ο «Μεγάλος Αδερφός» ξαναχτυπά???

Τρέχω αναμαλλιασμένος προς το σαλόνι. Αυτό που είδα δεν περιγράφεται με λόγια!!!

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!!!

Μόλις γύρισε από τη Μήλο ο παπάρας κι είχε αϋπνίες κι  έβαλε τέρμα την τηλεόραση μες στα άγρια μεσάνυχτα! Έλεος!!! Λίγο σεβασμό πια, κοιμόμαστε!

Λοιπόν, σήμερα (όπως κάθε μέρα) μου φαίνεται ότι είναι ιδανική μέρα για ξάπλες…

Οι ξάπλες όμως για να έχουν απόδοση, πρέπει να ακολουθήσουν συγκεκριμένους κανόνες. Όχι σφιχτούς φυσικά, γιατί η ξάπλα προέρχεται από τη λέξη άπλα.

Παίρνεις ένα γεμάτο κουτί τσιγάρα. Προαιρετικά αγοράζεις και μια εφημερίδα, την οποία διαβάζεις από πίσω προς τα μπρος. Κι αυτό γιατί πίσω συνήθως και σε μονόστηλα γράφουν τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα ενώ μπροστά ο καθένας βγάζει το άχτι του.

Φτιάχνεις ένα κουβά φραπέ για να ‘χεις να πίνεις. Αν η παιδεία σου δεν το επιτρέπει και θέλεις κάτι που να ρέπει προς γαλλικά και πιάνο, επιτρέπεται να φτιάξεις κι ένα γαλλικό με γεύση καραμέλα (sic).

Αφού τελειώσεις την εφημερίδα κι είσαι ακόμη ξεκούραστος, άνετα παίρνεις ένα βιβλίο και του τσακίζεις τα πέταλα. Γιατί καλά είναι τα νέα του κόσμου, σε ταξιδεύουν παντού, αλλά ένα καλογραμμένο βιβλίο μόνο μπορεί να σε ταξιδέψει στα άδυτα της ψυχής σου, να εμβαθύνει μέσα σου, να ανακαλύψει τις πιο κρυφές και πολύτιμες πτυχές της προσωπικότητας σου…

Κατά το μεσημεράκι διανόηση τέρμα! Επιτρέπεται να  βγάλεις το άχτι σου βλέποντας Λαμπίρη που κάνει focus στη ζωή της Μπεζεντάκου, ταξιδεύοντας  μας  στο δημοτικό σχολείο που πήγαινε, κι όπου εκεί έμαθε τις πρώτες της νότες (και τις τελευταίες). Και  μετά μπορείς άνετα να δεις το «Δυο ξένοι», το πιο έξυπνο σήριαλ που έχει περάσει από την ελληνική τηλεόραση, ή ακόμα μια μπούρδα σε κάποιο άλλο κανάλι.

Απογευματάκι σπίτι τέρμα! Ένας καφές με ανθρώπους πολύ κοντινούς σου που μπορούν να σε χαλαρώσουν και να βγάλουν από σένα και την τελευταία, και την πιο ασήμαντη σκέψη που έκανες τη μέρα που περνά. Να γελάσεις και να  πεις ένα σωρό αηδίες…

Το βραδάκι καλό είναι να αλλάξεις παρέα. Αλλά και με την ίδια, αν δεν υπάρχει κάποια άλλη πρόταση που σε συγκινεί, ή απλά θες να συνεχίσεις μαζί τους, κι αυτό δε ‘ν’ κακό. Η βραδιά θα πετύχει αν χωρίσετε μετά τις 2 το βράδυ.  Γιατί αυτό σημαίνει πως κανείς δεν ήθελε να φύγει. Απλά ο πιο τακτικός της επόμενης μέρας ανοίγει τον κύκλο των αποχωρήσεων. Μετά φεύγουν οι αναποφάσιστοι, και στο τέλος τα «ρεμάλια».

Η όμορφη μέρα ολοκληρώνεται μόνο μ’ έναν κακό ύπνο. Οι αναθυμιάσεις από το ουίσκι και τα εκατοντάδες τσιγάρα σου φέρνουν αναγούλες και κάνεις αμέτρητες σβούρες στο κρεβάτι μπας και κλείσεις κανένα μάτι αλλά μάταια. Όταν σε πιάνει επιτέλους κοιμάσαι σα μοσχαράκι.

Γιατί η επιτυχία της μέρας είναι να σου μείνουν οι αναμνήσεις από το ξύπνιο κι όχι από τον ύπνο σου…Αυτά.

Υ.Γ. Το αρνάκι ρωτάει το άλλο αρνάκι:

- Τι κάνεις Κυριακή του Πάσχα? Θα βγούμε?

Και το άλλο απαντάει:

Νοιώθω ότι σ’ αυτή τη γιορτινή καθημερινότητά μας, υποβόσκει μια σχιζοφρένεια.

Πέρσι κάναμε τούμπες που μπήκε τούτος δω ο χρόνος και τώρα κάνουμε αμάν να ξεκουμπιστεί!

Τα Χριστούγεννα για τους περισσότερους είναι ένα σπουδαίο θρησκευτικό event. Αυτές τις μέρες οι άνθρωποι τα κάνουν όλα. Εκτός από το να πάνε στην εκκλησία.

Τρέχουν σα μουρλοί στο Πήλιο, στην Αράχοβα κι αλλού για να απολαύσουν το τεχνητό χιόνι. Με 100 ευρώ αν θέλανε τα είχαν στο μπαλκόνι τους και θα σκάγανε κι οι γείτονες από τη ζήλια τους που χιόνισε μόνο στον 1ο όροφο!

(Και γιατί όλοι στις 25 μου στείλανε χρόνια πολλά? Μήπως μαζί με τους Χρήστους γιορτάζουν κι οι άχρηστοι?)

Χριστούγεννα, Πάσχα, δεκαπενταύγουστος, Φώτα, Ευαγγελισμός…

Ευτυχώς που ήταν κι ο Χριστός με την πολυτάραχη ζωή του και πηγαίνουμε σε κανένα πάρτυ!

Και δε λες καλά που έχουμε και χριστιανικά ονόματα και μας θυμούνται κι ένα σωρό φίλοι που έχουμε να δούμε κάτι αιώνες! (Καλά ρε Αρχιμήδη, μη βαράς!)

Φαντάζεσαι να έχεις γενέθλια 25 Δεκεμβρίου?

-         Παιδιά έχω γενέθλια σήμερα!

-         Ώπα ρε μάγκα, περπατάς και στο νερό?

Κανείς δε σε πιστεύει…

Στο δωμάτιό μου έχω να αλλάξω ημερολόγιο από το 1997. (Μήπως είμαι παλαιοημερολογίτης?)

Μ’ αρέσουν οι διακριτοί ρόλοι άντρα και γυναίκας, αλλά στις γιορτές κάπως το παρακάνουμε!

Οι άντρες να κουβαλάνε τις τσάντες κι οι γυναίκες τις πιστωτικές?

Κι αυτό το μαύρο γυαλί χριστουγεννιάτικα, δεν καταπίνεται με τίποτα. Ή γεμίσαμε ψώνια, ή κρύβουν τα ματάκια τους καθώς κάποιοι απ’ τα Χριστούγεννα προτίμησαν την Ανάσταση!

Μου τη δίνει επίσης που οι μαμάδες κρύβουνε απ’ τα παιδάκια τους για να μην τα πληγώσουν, ότι Αϊ Βασίλης δεν υπάρχει! Γι’ αυτό έχουμε γεμίσει χαλβάδες.

      -  Μα είναι μόνο 36 χρονών!

Η Αθήνα γέμισε με μπαλόνια κι όλοι είναι χαρούμενοι! (Εκτός απ’ αυτούς που τα φουσκώσανε)

Πάντως το εορταστικό κλίμα «πιάνει» μου φαίνεται περισσότερο τους άντρες.

Κάποια ζήτησε από ένα φίλο μου το κινητό του και της το δωσε. Άντε τώρα να τρέχουμε για καινούργιο…

Αυτή την εποχή, λένε, γεννιούνται οι έρωτες που έχουν μεγαλύτερη διάρκεια. Μα φυσικά, από τα δώρα υπολογίζεις άμεσα το budget του άλλου, χωρίς οιωνοσκοπήσεις…

Αυτό το “Last Christmas” του George Michael μας στοίχειωσε και φέτος πάλι. Ευτυχώς παραμονή Χριστουγέννων χτύπησε την πόρτα μου μια παρέα από μικρά Αλβανάκια και μου τραγούδησαν τα κάλαντα στα ελληνικά. Να ‘ναι καλά τα παιδιά…

Σα να ακούω τον Πρωθυπουργό να λέει ότι ο λαός στον καινούργιο χρόνο θα γευτεί τους καρπούς της νέας διακυβέρνησης (πάμε για πλύση στομάχου…)

Ας του πει κάποιος, Πρωτοχρονιά έχουμε, όχι Πρωταπριλιά!!!

Χτες έκανα μια μισή ώρα με το αυτοκίνητο να  φτάσω από το κέντρο στον Πειραιά.

ΟΚ, είχαν απεργία. Είχαν όμως όλοι απεργία.

Γιατί να μην κάνει κανένας εκτός από αυτούς με τα μέσα μαζικής μεταφοράς?

Κι αφού κάνεις απεργία, κι αφού δεν πας στη διαδήλωση, θες να πας και για καφέ?

Κάτσε σπίτι σου  ρε άνθρωπε, γι’ αυτό δε γκρίνιαζες τόσο καιρό?

Α! θες να πας και τον έτερον ήμισυ για ψώνια? Δε σου φτάνει ένα?

Θες να πληρώσεις και τους λογαριασμούς που δεν μπορούσες τόσο καιρό? Μη μου πεις τόσο καιρό που δεν τους πλήρωνες, ένοιωθες τύψεις? (Γιατί το έκανα αυτό στην αγαπημένη μου τραπεζούλα? Αυτή νοιάζεται για μένα και με παίρνει τηλέφωνο δυο φορές την ημέρα…Τους *!*&%$#@& ….)

Κι είπες «πού να πάω πού να πάω, δε ξεσκάω στην Πειραιώς?»

Η αλήθεια είναι ότι η θέα είναι απαράμιλλη. Η Ελαίς, τα παλιά εργοστάσια που μοιάζουν σα σβησμένα τασάκια στην άκρη του δρόμου, τα μηχανάκια που πετάγονται σα F-16 από όλες τις πάντες, το υπουργείο απασχόλησης μέσα στην πολυχρωμία (ας το βάψουνε, εντάξει θα το θυμόμαστε ότι το βομβάρδισαν οι Γερμανοί), κι η ομόνοια με τους εκατοντάδες ρέμπελους, μαφίες και βιαστικούς που βόσκουν εκεί να μας θυμίζουν την ανεξίτηλη γοητεία του σταθμού Λαρίσης μετά το προσφυγικό κύμα  του 1922 (τι λένε τόσες ώρες στα σκαλάκια?)

Α! κι ένα δέντρο στην Πανεπιστημίου (για να κάνει σκιά στον τροχονόμο)

Και το υπουργείο  Ανάπτυξης το οποίο αποκαλώ και υπουργείο air-condition. Αν περάσεις από κάτω είναι λες και περπατάς στη Φλόριντα, για τόση βροχή…

Και τράπεζες, και περίπτερα για να αγοράζει τσιγάρα ο κόσμος που τον έχουν ρουφήξει. Συνήθως πρώτα μπαίνουν στις τράπεζες και μετά περίπτερο. Αν συμβαίνει το αντίθετο απλά ο τύπος δεν έχει να πληρώσει.

Κι άλλες τράπεζες, κι άλλα περίπτερα…

Κι όσο πιο πολλές τράπεζες τόσο πιο πολλά περίπτερα…

Κι εγώ πάλι ξέμεινα γι’ αυτό το μήνα. Αλλά  τράπεζα δεν πάω ποτέ. Και τα περίπτερα μάταια προσπαθώ να τα κόψω. Αλλά το χω γυρίσει αισίως πια στο 0,1 Νικοτίνη

1 πίσσα…

Αλλά το κέντρο θα το κόψω, γιατί με βλέπω όπως πάω, σε λίγους μήνες κι εγώ να κάθομαι στα σκαλάκια…

Καλημέρα!

Ενώ χτες δεν το χα το feeling, πώς βρέθηκα για άλλη μια φορά να οδηγώ μέσα στο αλκόολ! Και δεν είναι που οι  μπάτσοι θα μου παίρνανε το αμάξι, δεν είναι  που θα μου παίρνανε το δίπλωμα, δεν είναι που θα περνούυσα δικαστήριο, δεν είναι που θα πλήρωνα κανένα πεντοχίλιαρο ευρώ για την ανυπόφορη, αδιόρθωτη, απίστευτη  επιπολαιότητα μου.

Είναι που δεν κοιμήθηκα καλά, αυτή τη στιγμη βρίσκομαι με ένα κεφάλι κουδούνι σε σημείο που ο λαιμός είναι η μοναδική απόδειξη ότι αυτό το κεφάλι δεν είναι ξεκάρφωτο αλλά μάλλον μου ανήκει, και με ένα  στομάχι πλυντήριο.

Ελπίζω  να συγκεντρωθώ στο παιχνίδι καθώς σήμερα είναι μια μέρα Καζίνο.

Βαρέθηκα όλους αυτούς που λένε '-πάω να παίξω  για το καλό!-

Εγώ λοιπόν πάω να παίξω για το κακό, θέλω να  κερδίσω σήμερα, να τους τινάξω τη ρουλέτα στον αέρα!

Γι'  αυτό  με έπιασε το παράπονο που  δεν κοιμήθηκα καλά.

Καλή  μου επιτυχία!